Hoshi wo Ou Kodomo

داستان: بیشتر داستان یک ژانر جدید، پیچش‌ها و چرخش‌های غیرمنتظره. حتما ماجراجویی شخصیت ها: احترام، هماهنگی، انتظار، خواستن، بخشش و روحیه همه برای کل فیلم مناسب است. هنر: عالی است که تمام آن احساسات معنوی از طریق دید هنرمند انیمه ایجاد می شود. تناسب: همانطور که بیشتر تولیدات Comixwave شامل گربه به عنوان امتیاز سنت شرافتمندانه آنها می شود، بدین وسیله زمان دقیقی را نشان می دهد که هدف اکثر سرنخ های اصلی در طول سفر به مقصدشان است. عاشق گربه ها!! به طور کلی: به طور معمول موسیقی، روح و فروتنی همگی با این فیلم انیمه همراه هستند، ممکن است به نظر عقب بیفتد، اما ارزش آن را دارد که آن را امتحان کنید و سرگردان شوید :)

موفقیت عظیم ماکوتو شینکای در دهه گذشته، که به نظر می رسد حتی او نیز از آن شگفت زده شده است، باعث شده است که او را دائماً «میازاکی جدید» خطاب کنند. چرا؟ چرا او را اینگونه نامیدند؟ این تعریف عملاً نتیجه ناتوانی رسانه‌های غربی در تفکیک سبک‌های فیلم‌سازی کاملاً متمایز و تمایل آن‌ها به برچسب زدن هر موفقیت جدایی‌ناپذیر در انیمیشن ژاپنی به عنوان رقابت برای یافتن میازاکی بعدی است. این نوع تفکر اکتشافی بسیار ساده شده به شکل کارتونی مرا به یاد وقفه خاصی از تئوری بیگ بنگ می اندازد. اگر آشنا نیستید، TBBT یک شخصیت هندی (نقطه، نه پر) به نام راج دارد که ترس فلج کننده ای از زنان دارد، تا جایی که در حضور آنها به معنای واقعی کلمه لال می شود. با این حال، اگر او الکل بخورد، هرچند کم، بسیار آرام می شود و می تواند آزادانه صحبت کند. در یکی از این موقعیت‌ها، زمانی که راج با شخصیت اصلی دیگری بر سر موهبت‌های خوب زنی که هر دو سعی در اغوا کردن آن‌ها داشتند، رقابت می‌کند، او تا زمانی که مقداری الکل پیدا می‌کند، مضطرب و در وضعیت نامناسبی قرار می‌گیرد. هنگامی که او یک نوشیدنی می نوشید، بلافاصله شروع به لاس زدن با دختر می کند و شیمی عالی با او ایجاد می کند. در مقابل، مردی که در رقابت بود با اظهارات تلخی گفت: «باورش می کنی؟ به طور معمول، در اطراف زنان، او شخصیت یک سیب زمینی آب پز است. یک آبجو در او بگذارید و او M. Night Charmalarmalan است. ببینید، علیرغم منتقدان تندتر سریال، من مدت‌هاست که از آن دفاع کرده‌ام که به عنوان تمسخر سطحی آن‌ها نیست، و همیشه توانسته‌ام اوقات خوبی را با آن داشته باشم و آن را پیدا کرده‌ام، به جرأت می‌گویم: خنده دار. با این حال، این تهوع بود که همه چیز را برای من تغییر داد. این یک شوخی به من ضربه زد. چرا؟ چرا این خنده دار است؟ چرا آن شوخی کار می کند؟ راج و ام. نایت شیامالان چه وجه مشترکی برای اجرای آن شوخی دارند؟ آیا ام. نایت به خاطر خوش صحبت بودن معروف است؟ آیا او را به مرد بودن زنانه می شناسند؟ آیا او به الکلی بودن معروف است؟ نه به همه موارد بالا؟ پس تنها ارتباط این است که هر دو هندی هستند؟ خودشه؟ نام ام نایت تنها نام هندی معروفی بود که مطمئن بودید مخاطبانتان آن را می شناسند؟ این تمام چیزی است که وجود دارد؟ آره. این یارو هندی است و اوه، آن مرد نیز هندی است، بنابراین آنها شبیه به هم هستند، درست است؟ برای من به اندازه کافی خوب به نظر می رسد. آن را اجرا کنید! این همان نوع ناآگاهی فرهنگی است که مقایسه ماکوتو شینکای با هایائو میازاکی ناشی از آن است. آنها هر دو ژاپنی هستند و هر دو فیلم های انیمیشن بلندی را می نویسند و کارگردانی می کنند که پول زیادی به دست می آورند. به چیزی بیشتر از این نمی رسد. به عمق یک گودال است. این معادل آن است که هر کارگردان هالیوودی را که فیلمی نسبتاً موفق می سازد، «کوبریک بعدی» یا «کاپولای بعدی» نامیده شود. همانطور که گفته شد، به اعتبار شینکای، ظاهراً او همیشه سعی کرده از مقایسه میازاکی فاصله بگیرد. به راحتی می توان مصاحبه هایی را پیدا کرد که در آنها بیان می کند که نه تنها میازاکی نیست، بلکه احمقانه است که سعی کنید از او کپی کنید. او در مصاحبه ای اظهار داشته است که در حالی که قلعه در آسمان اولین فیلمی بود که برای دیدن در سینما پول پرداخت کرد و هم طرفدار و هم طرفدار سنسی میازاکی است، سبک او همیشه متفاوت بوده و واقعاً اصلاً قابل مقایسه نیست. . فقط در صورتی که ما پیگیری کنیم، او واقعاً در گفتن این حرف درست است. که پس از آن این سوال پیش می‌آید که چرا او از همه اینها انصراف داد و یک ریپ آف میازاکی ساخت؟ منظورم این است که «کودکانی که صداهای گمشده را تعقیب می‌کنند» هنوز هم احتمالاً یک فیلم شینکایی است، زیرا قطارها و ضربات پا به این فیلم نیز راه پیدا کرده‌اند، اما هویت امضای او آنقدر ضعیف است که چیزی بیش از این نیست. پانسمان ویترین برای یک ساخته بی برند میازاکی. میزان ارجاعات مستقیم به آثار میازاکی، چه در بصری و چه در روایت، به حدی می رسد که بسیار فراتر از ادای احترام است و وارد حوزه سرقت ادبی می شود، اما با درک بسیار کمی از اینکه با عناصری که سرقت ادبی می کند، چه باید کرد. ما آسونا، قهرمان اصلی دختر گیبلی خود، الا چیهیرو، داریم، که می دانیم مانند همه دختران گیبلی، عموماً مهربان، سخت کوش، کنجکاو و ماجراجو است. خودشه. این تمام توصیف شخصیت و پیشرفت او برای کل فیلم است. او سپس با شون، پسر گیبلی مرموز و خوش تیپ کلاسیک خود، آلا هاکو یا زوزه آشنا می شود که تمام هدفش در داستان این است که خوش تیپ و مرموز باشد. ما همچنین می دانیم که او یک حیوان خانگی بامزه به عنوان طلسم در خدمات تحویل کیکی دارد، زیرا البته او این کار را انجام می دهد. او همچنین یک صخره درخشان جادویی در قلعه قلعه در آسمان دارد. سپس ما آدم‌های بد خنگی را داریم که در یونیفورم به نمایندگی از خشونت دولتی در à la Nausicaä دره باد. سپس ما موجودات عجیب و غریب ماوراء الطبیعه à la Princess Mononoke را داریم. و سپس ما افراد بد ذکر شده را در یونیفرم‌ها داریم که به طرز بی‌معنای چیزی را که نمی‌فهمند و نمی‌توانند ارزش قائل شوند، نابود می‌کنند... اساساً همه موارد فوق. حتی شمردن تمام انیمیشن‌های کوچک و حالات چهره‌ای که مستقیماً از فیلم‌های گیبلی برداشته شده‌اند، تقریباً غیرممکن است. با این حال، فقط به این دلیل که شما به همه مواد مشابه گوردون رمزی و همه ابزارهای مشابه گوردون رمزی دسترسی دارید، پسر، شما را گوردون رمزی نمی کند. همه چیز شبیه یک سوء تفاهم اساسی از کار هایائو سنسی است. مطمئناً، فیلم‌های میازاکی می‌توانند برای استانداردهای سرگرمی‌های خانوادگی کاملاً تاریک و خشن باشند، اما دقیقاً حاوی خون‌ریزی‌های عظیمی از هیولاهایی نیستند که با شمشیر خود هیولاها را از وسط می‌کنند، و آدم‌هایی با تجهیزات نظامی مدرن و سلاح و هلیکوپتر درگیر می‌شوند. خیلی بد با زیبایی شناسی فانتزی فیلم، من را کاملاً از تجربه خارج کرد. برای روشن بودن، من معتقدم که تضاد زیبایی شناختی در نظر گرفته شده بود، اما این تاثیر فاجعه باری که داشت را از بین نمی برد. من ممکن است زیاد از مقایسه گیبلی انتقاد کنم، اما احساس می‌کنم کپی کردن سبک مردی که به معنای واقعی کلمه به عنوان خدا در حوزه انیمیشن شناخته می‌شود، بسیار اشتباه است. به عنوان یک بزرگسال، من معتقدم که می توان زمان مناسبی با فیلم داشت. از یک جهت، هنر پس‌زمینه و بسیاری از جلوه‌های بصری به‌طور نفس‌گیر زیبا هستند، و از سوی دیگر، واقعاً هیچ چیز بدی در آن وجود ندارد. ازش متنفر نبودم فقط با من صحبت نکرد - اصلا. نزدیک ترین چیزی که می توانم آن را به آن تشبیه کنم داستان های دریای زمین است. این فیلم توسط گورو میازاکی، پسر هایائو سنسی نوشته و کارگردانی شده است. این بدترین فیلم گیبلی است، اما من کاملاً با این اتفاق نظر مخالفم. به همان اندازه طولانی است و به همین ترتیب کند است، اما Tales of Earthsea یک فیلم گیبلی است که توسط شخصی ساخته شده است که ماهیت کار هایائو-سنسی را درک کرده و تصمیم گرفته است که آن را به سمت دیگری ببرد. کودکانی که صداهای گمشده را تعقیب می کنند یک فیلم اشتباه گیبلی است که توسط شخصی ساخته شده است که ماهیت کار هایائو-سنسی را درک نمی کند، اما به هر حال سعی می کند از آن تقلید کند. همه اینها به این معناست که اگر در اردوگاهی باشید که از Tales of Earthsea متنفر است، از این متنفر خواهید شد. با این حال، این فیلم از نظر انتقادی و تجاری موفقیت‌آمیز بود، حتی اگر زمانی که مردم درباره کارهای شینکای سنسی صحبت می‌کنند، اغلب مطرح نمی‌شود، بنابراین شاید همان ارزش سرگرمی را در آن ببینید که بسیاری از طرفداران او به وضوح مشاهده کردند.