Hyakuemu.

این صادقانه فقط یک فیلم عالی به طور کلی است ، من آن را به طرفداران انیمه و ناظران غیر Anime به طور یکسان توصیه می کنم. فیلمبرداری بسیار عالی است ، یک زمان شگفت انگیز وجود دارد که واقعاً جوهر کل فیلم را ضبط می کند (وقتی آن را می بینید ، سینمای مطلق آن را می دانید). انیمیشن روتوسکوپ زیادی وجود دارد که برای این کارگردان مشخصه است و واقعاً به صحنه ها کمک می کند تا احساس واقع بینانه تری داشته باشند. سبک انیمیشن بسته به احساس صحنه ، که غیر منتظره اما خسته کننده نبود ، دور می شود. در هر صورت ، سبک های مختلف به تأکید بر احساسات هر لحظه کمک کرده است. از CG برای بیشتر موارد واقعی استفاده می شد ، و به نظر می رسید پدیده ای است. فقط یک لحظه کوتاه در کل فیلم وجود داشت که CG عالی به نظر نمی رسید ، و در هر نوع صحنه اکشن نبود. همچنین ، خطوط حرکتی هنگام اجرا ، آتش را به نظر می رساند. این یک فیلم سنگین گفت و گو است ، و هر شخصیت دارای فلسفه های شدید در مورد زندگی و اشتیاق آنها (در حال اجرا) است - نه به روشی خسته کننده مانند قفل آبی یا چیزی ، اما به شکلی که می توانید درک کنید که شخصیت ها از کجا می آیند ، و حتی اگر احتمالاً به آنها ارتباط نداشته باشید ، هنوز هم می توانید فکر کنید که چگونه می توانید احساسات و اهداف خود را در زندگی مشاهده کنید. و در حالی که گفتگوهای زیادی وجود دارد ، همه کلمات پس از شروع کار ناپدید می شوند. این فیلم در اصل به 3 قوس تقسیم شده است ، و قدم زدن و شخصیت شخصیت در کل احساس خوبی داشت. بزرگترین شکایت من این است که آخرین قوس در مقایسه با دیگران در ابتدا کمی راکد و گیج کننده احساس می کرد (که نگاه به عقب به احساسات شخصیت اصلی مربوط می شود) ، اما پس از آن ، عمل نهایی چیزی کوتاه نبود. من شخصاً فهمیدم که فراموش می کنم "انیمه" را تماشا می کردم. من تمایل دارم انیمه ها را از سایر رسانه ها در ذهنم جدا کنم ، چه به دلیل تروپ ها ، یا سبک انیمیشن ، یا این واقعیت که به زبان ژاپنی است. اما این فیلم واقعاً همه چیز را برای من شست.