Sekai no Owari ni Shiba Inu to

بدون بررسی اسپویلر! Doomsday with My Dog یک انیمیشن دلگرم کننده است که داستان بقا، دوستی و پیوند ناگسستنی یک دختر و سگ خیرخواهش را روایت می کند. از همان اپیزود اول، این سریال با فضای منحصر به فرد پسا آخرالزمانی و شخصیت های قابل ربط خود توانسته توجه مخاطب را به خود جلب کند. یکی از جنبه های برجسته Doomsday with My Dog، رابطه بین شخصیت اصلی، استاد، و همراه وفادارش، هارو سان است. هارو سان فقط یک حیوان خانگی نیست. او یک دوست وفادار و یکی از اعضای ضروری تیم بقای استاد است. این نمایش به زیبایی پیوند بین استاد و هارو سان و عزم تزلزل ناپذیر آنها برای ماندن در کنار هم را به تصویر می‌کشد، مهم نیست چه چالش‌هایی بر سر راهشان قرار می‌گیرد و استفاده از بخش‌های خنده‌دار در مورد اتفاقاتی که در طول سفر در دنیای پسا آخرالزمانی رخ می‌دهد. یکی دیگر از جنبه های تاثیرگذار Doomsday with My Dog، سبک هنری انیمیشن است که بسیار شبیه به مانگا-Eque ها است. آثار هنری نمایش خیره کننده است، با پس زمینه های زیبا و کمپینگ های عجیبی که استاد در سفر خود پیدا می کند. انیمیشن روان است زیرا تنها چیزی که در حال حرکت است این است که دهان در 90٪ مواقع بالا و پایین می رود، اما این چیزی است که به روز قیامت با سگ من حال و هوای آن را می دهد و مخاطب را در تمام مدت درگیر نگه می دارد. داستان Doomsday with My Dog نیز جذاب است. این یک کار عالی برای ایجاد تعادل بین لحظات احساسی و پر اکشن انجام می دهد و مخاطب را در لبه صندلی خود نگه می دارد. سرعت نمایش عالی است، و هر قسمت باعث می‌شود که شما بخواهید بیشتر حضور داشته باشید، زیرا در اکثر اوقات یک دقیقه آن‌ها حضور دارند. در نهایت، پس‌زمینه‌ها و محیط‌های موجود در انیمه ممکن است حاوی جزئیاتی باشند که به راحتی می‌توان آنها را نادیده گرفت. مکان‌های پسا آخرالزمانی اغلب مملو از خرابه‌ها و زباله‌هایی هستند که می‌توان از آنها برای بیان داستانی درباره دنیایی که شخصیت‌ها در آن زندگی می‌کنند استفاده کرد. توجه به جزئیات در پس زمینه ها می تواند به دنیای انیمه عمق و غنا ببخشد. به طور کلی، Doomsday with My Dog یک انیمیشن استثنایی است که مطمئناً مخاطبان در هر سنی را به وجد خواهد آورد. داستان دلگرم کننده، انیمیشن خیره کننده و شخصیت های به یاد ماندنی آن باعث شده است که تماشای آن برای هر طرفدار انیمه ای ضروری باشد. چه عاشق سگ باشید یا فقط به دنبال یک داستان سرگرم کننده پسا آخرالزمانی باشید، Doomsday with My Dog قطعا ارزش وقت گذاشتن را دارد.

در قلب، Doomsday with my Dog یک نمایش کمدی است. در ابتدا من با نام آن و چشم انداز جسارت در میان بقایای یک دنیای ویران شده بسیار شبیه در آخرین تور دختران جذب شدم، اما نمایش تاکید بسیار بیشتری بر سر و صداهای روزمره بازیگران اصلی دارد، که به پایان می رسد. ایجاد فضایی بسیار سبک تر از آنچه که انتظار می رود. ما یک دختر ناشناس - آخرین انسان زنده - و سگ سخنگوش - هارو - را دنبال می کنیم که بی هدف در آخرالزمان سرگردان هستند. پویایی بین هارو و دختر به ترتیب شبیه نقش‌های کمدی کلاسیک ژاپنی بوکه و تسوکومی است، با هارو اغلب جناس می‌سازد، برای غذا گدایی می‌کند، یا به سادگی یک گول گول دوست‌داشتنی است. دختر همسطح تر است و چکش استعاری را فراهم می کند که وقتی هارو زیاده روی می کند به سرش می زند. گروهی از شخصیت‌های جانبی اینجا و آنجا ظاهر می‌شوند - برای مثال سگ‌های بیشتری - اما به دلایل واضح هرگز هیچ انسانی وجود ندارد. آن‌ها طعمی به کمدی می‌دهند و بحث‌های فلسفی که دارند واقعاً تأمل برانگیز و روشن‌فکر و همچنین خنده‌دار هستند. بسیاری از شوخی‌ها مخاطب ژاپنی هستند و به همین دلیل به داستان‌های عامیانه ژاپنی و باورهای سنتی اشاره می‌شود که یک بیننده ناآشنا ممکن است برای درک آن‌ها مشکل داشته باشد، اما نمایش از جلوه‌های بصری و تفسیر این زوج استفاده می‌کند تا زمینه کافی برای آن فراهم کند. برای درک. هر اپیزود بسیار کوتاه است و از چندین اسکیت تشکیل شده است، بنابراین یک جوک هرگز از استقبال خود نمی‌گذرد، اگرچه به همین دلیل، گاهی اوقات برای توسعه کامل یک طرح خیلی سریع است. انیمیشن آن منحصر به فرد ترین جنبه آن است - اساساً شبیه یک مانگا است. یک قاب ثابت و کاملاً با دست ترسیم شده برای چند ثانیه روی صفحه می ماند، شاید فقط دهانش در حال حرکت باشد و حباب های گفتاری عظیم با متنی عظیم در داخل آنها وجود دارد. این نمایش را بسیار ایستا می کند و خود را به غوطه وری نمی دهد، زیرا متن در بیشتر مواقع 25 تا 75 درصد از صفحه را اشغال می کند. تشخیص اینکه بازیگران اصلی واقعا کجا هستند، سخت است، اما معمولاً این مهم نیست، زیرا تمرکز روی دیالوگ است، نه صحنه. وقتی صحبت از صحنه شد، مطلقاً هیچ جهانی سازی وجود ندارد که بتوان از آن صحبت کرد و هیچ رمز و رازی وجود ندارد که رویداد پایانی جهان چه بوده است. این در تضاد کامل با نمایش هایی مانند آخرین تور دختران فوق الذکر و دکتر استون است، اما من فکر می کنم این بی ربط است. مکان به ندرت برای جوک ها یا طرح داستان مهم است و صادقانه می تواند در ماه یا در یک دبیرستان تنظیم شود و هنوز هم به همان اندازه منطقی باشد. به طور کلی، اگر می‌خواهید یک نمایش کمدی کوتاه کوتاه با اشاره‌ای از ماجراجویی داشته باشید، این عالی است، اما اگر به دنبال یک داستان تلخ‌تر در مورد زندگی پس از پایان جهان هستید، پس این نیست. نشان می دهد که به دنبال آن هستید