Bishoujo Senshi Sailor Moon Crystal

اگر این «به مانگا نزدیک‌تر» است، پس انیمه دهه 90 لطف بزرگی به منبع اصلی داشت. من با نسخه دوبله شده انیمه دهه 90 بزرگ شدم و بعداً آن را به صورت زیربنایی تماشا کردم. من آن را دوست داشتم و واقعاً از شخصیت ها لذت بردم. اما کریستال باعث شده که شخصیت اوساگی را دوست نداشته باشم و همچنین او را نسبتاً بی فایده بدانم. فقط همین چرخه بارها و بارها انجام می شود. Sailor Moon گریه می کند، Senshi از او محافظت می کند، Senshi انرژی خود را از دست می دهد و فرو می ریزد، Sailor Moon گریه می کند، آنها با قدرت می ایستند یا او "قدرت دوستی را به یاد می آورد و خودش دوباره انرژی می گیرد". هیچ تغییری در آن وجود ندارد. علاوه بر این، انیمه دهه 90 به من روحیه عاطفی داد. تنها باری که با تماشای این احساس احساس کردم، در طول اولین عامل نوستالژی ملاقات با سنشی در چند قسمت اول بود. در انیمه دهه 90، او کودکانه، اما دوست داشتنی بود. اینجا... او کیفیت دوست داشتنی را از دست داده است. انیمیشن؟ وحشتناک. SM نیروگاه یک کلاسیک است و سزاوار بهتری بود. CG وحشتناک است. اشتباه نکنید، من مخالف سی جی نیستم، اما اگر می خواهید این کار را بکنید خوب انجام دهید. انیمیشن ترسیم شده نیز به طرز باورنکردنی ضعیفی انجام شده است. افرادی که این کار را کردند باید از بردن چیزی به این افسانه و لگدمال کردن آن در گل خجالت بکشند. باید با احترام و مراقبتی که شایسته آن است رفتار می شد. صداپیشگی اکثراً خوب بود، به استثنای «بزرگ بد» در فصل 1. خطوط مانند یک بچه متحجر ارائه شدند. در مورد خود دیالوگ ها، آنها ضعیف اجرا شدند. آنها احساس بد و غیر طبیعی بودن می کنند. آنها نیاز به بازنویسی جدی داشتند تا در این رسانه بهتر جریان پیدا کنند. اگر عاشق انیمه دهه 90 هستید و می خواهید چیزی مرتبط با SM باشد، سریال اکشن زنده را توصیه می کنم. کمی بد شروع می شود، اما در حدود قسمت 8 خوب می شود، و بازیگری بسیار بهبود می یابد. همچنین مشت‌های عاطفی خوبی را وارد می‌کند که کریستال نمی‌تواند انجام دهد.

اول از همه، من مدت زیادی است که طرفدار Sailor Moon هستم. من عاشق انیمه کلاسیک و مانگا هستم، سعی کردم وقتی منتشر شد وارد کریستال شوم، اما متاسفانه افتضاح بود. و در حالی که با گذشت زمان، به طرز چشمگیری در آرک های بعدی بهتر می شود، حتی اگر سعی کنم آن را به عنوان یک تکرار متفاوت ببینم، شاید بتوان آن را به عنوان یک اقتباس خوب در نظر گرفت، اما IMHO به عنوان یک انیمیشن خوب نیست. مشکل این نیست که کریستال چه کاری می خواهد انجام دهد، بلکه این است که چگونه انجام می دهد. قلاب اصلی آنها اقتباسی وفادارتر با مانگا بود، اما اقتباس خوب بودن و انیمه خوب بودن دو چیز متفاوت است. هدف آنها واقعاً کم و بیش این بود که داستان مانگا را تا حد امکان به یک انیمیشن مستقیم بیاورند، اما عدم دید آنها باعث شد که مهمترین چیز پشت آن یعنی قلب و روح را از دست بدهند. اجازه دهید با آن روبرو شویم، اگر نمایشی نتواند مخاطب را متقاعد کند، در حساس ترین زمان، AKA در حدود 5 قسمت اول ارزش دارد. مخصوصاً در چنین موردی که امید و توقع زیادی نسبت به نمایش داشتیم، آن نمایش محکوم به فناست. یا حداقل زمان بسیار سختی برای موفقیت داشته باشید. مردم پشت خواهند کرد، با مزه ترش در دهان خود را ترک خواهند کرد و این دقیقاً همان چیزی است که در مورد کریستال رخ داد. طرفداران انیمه دهه 90 تحت تأثیر خط داستانی بی‌هوده، سرعت فوق‌العاده سریع و شخصیت‌پردازی ساده قرار نگرفتند. در حالی که طرفداران مانگا احساس می کردند کریستال با مطالب منبع با احترامی که شایسته آن است رفتار نمی کند. آنها به ما قول بازسازی برای بیستمین سالگرد را دادند که به مانگای اصلی وفادار باشد. هر دو دروغ بود تاریخ عرضه چندین بار به عقب کشیده شده است، و زمانی که سرانجام منتشر شد، پس از 2 سال بعد که در ابتدا تصور می شد این بود، احساس می شد که محصول در همان زمان نیمه کاره و قدیمی است. همچنین خیلی سریع معلوم شد، در حالی که کریستال بیشتر به مانگا می چسبد، اما تغییراتی نیز دارد که باعث سردرگمی بیشتر می شود. انیمیشن و سبک هنری: شخصاً از طرح رنگی جدید، اندام نودل و به طور کلی بسیاری از صحنه های شناور و پرواز متنفر بودم. این فقط مضحک به نظر می رسد، مثل اینکه آنها بدنه لاستیکی دارند و کل مکان دارای گرانش ماه است. آنها سعی کردند هنر نائوکو را منعکس کنند، اما به هم ریختند. سبک هنری مانگا روی کاغذ خوب است، مانند نگاه کردن به یک تصویر مد، اما ترجمه آن روی صفحه سخت است، زیرا نیاز به حرکت دارد. از قضا، انیمه های دهه 90 نسبت به آنچه در کریستال انجام دادند به آن سبک نزدیکتر بود. از نظر کیفیت، Sailor Moon در واقع هرگز یک انیمه با کیفیت بالا نبود. انیمه های دهه 90 چیزهای ثابت زیادی در پس زمینه دارند و برخی از آنها حتی بسیار خشن به نظر می رسیدند. با این حال، حداقل این یک کیفیت ثابت بود، و آن انیمه هنوز هم سبک هنری منحصر به فرد و جذاب خود را دارد. در انیمه دهه 90، آنها تصمیمات طراحی خلاقانه و جسورانه ای گرفتند، مانند معمار Dark Kingdom و Planet Nemesis که شگفت انگیز بود. الدریچ بود، ظاهری بیگانه، با اشکال عجیب، انتزاعی و قدرت های عجیب و غریب. در مقایسه با آن، این مکان ها در کریستال ساده و بی ثمر به نظر می رسند. کیفیت انیمیشن در کریستال بسیار ناسازگار است. یک صحنه می تواند واقعا زیبا و با جزئیات به نظر برسد، در حالی که صحنه دیگر می تواند طراحی ضعیف، ارزان و کم تلاش به نظر برسد. بدون ذکر اشتباهات بسیار زیاد انیمیشن، مانند دیدگاه های بد، انیمیشن های متزلزل، افت ناگهانی کیفیت و غیره. سکانس‌های دگرگونی و حمله نیز ناامیدکننده بزرگی بودند، حتی پس از اینکه CGI افتضاح و جعلی 3 بعدی را رها کردند. در انیمه های دهه 90 این صحنه ها به یاد ماندنی و قدیمی هستند، زیرا زیبا و دقیق به نظر می رسند و موسیقی بسیار جذاب و جذابی دارند. در مقایسه با آن ها، موارد موجود در کریستال تنبل، ارزان و بدون الهام هستند. (پس زمینه سیاه مرده.) همچنین، این فقط یک آزاردهنده جزئی در مقایسه با موارد ذکر شده قبلی است، اما وجود فناوری مدرن مانند لپ‌تاپ، گوشی‌های هوشمند و صفحه‌نمایش‌های LCD نیز جو را خراب می‌کند. این نمایش باید نمایانگر دهه 1990 باشد، زمانی که در ابتدا نوشته شد. تصور کنید که به جای آن آینده‌نگاری اصیل دهه 80، یک RoboCop جدید داشته باشیم که دارای فناوری مدرن است. (اوه صبر کنید، این قبلا اتفاق افتاده است و مردم از آن متنفر بودند.) داستان، سرعت، شخصیت پردازی: انیمه دهه 90 و مانگا، علیرغم و به دلیل تولید در کنار یکدیگر، به شدت با یکدیگر متفاوت هستند. انیمه دهه 90 به جای اینکه یک اقتباس مستقیم باشد، اساساً فقط ایده‌های آرک را با آرک‌های مانگا اجرا شده واقعی تطبیق می‌دهد. کریستال در عوض اقتباسی مستقیم از مانگا است، با تغییرات یا گسترش بسیار کمی. اما این بیشتر یک نفرین است تا یک نعمت، بیشتر به این دلیل که سرعت سریع مانگا به خوبی به انیمیشن ترجمه نمی شود. طرفداران مانگا دوست دارند این را انکار کنند، اما مانگا نیز دارای اشکالات خاص خود است. داستان از بسیاری جهات ناقص و غیرمنطقی است و انیمه دهه 90 بسیاری از مشکلات مانگا را برطرف کرد. مانند شخصیت های مینیمالیستی برای درونی ها، شرورهایی که پس از یک پانل می میرند، اتفاقات غیرعادی رخ می دهد، و غیره. کریستال فرصتی برای جبران نقص های مانگا داشت، اما آنها بدترین قسمت ها را رها کردند، و تغییرات را می توان نسبتاً اجباری و ضعیف در نظر گرفت. اجرا شده. انیمه دهه 90، مانند بسیاری از انیمه های رایج زمان خود، به داشتن قسمت های پرکننده بسیاری بدنام است. با این حال، پرکننده ها نیز عملکرد خاص خود را دارند، با دادن زمان کافی به داستان برای بازگشایی، در حالی که همچنین شامل برش های سرگرم کننده از بخش های زندگی، مخلوط با بخش های اکشن هیولاهای یک هفته است. که به شخصیت‌ها، هم حسی‌ها و هم بدبین‌ها اجازه می‌دهد که بیشتر شکل بگیرند. مانگا در حال حاضر بر روی Usagi تمرکز کرده است تا جایی که دیگران، به خصوص Inners فرصت های زیادی برای درخشش پیدا نمی کنند، و Crystal فقط چیزهای کمی را که دارند از بین می برد. Inner Senshi هیچ گونه تأثیر یا تأثیر معنی داری بر رویدادها نمی گذارد، و آنها هیچ ارتباط واقعی با طرح اصلی نیز ندارند. آنها فقط به نوعی آنجا هستند و گهگاه به عنوان یک نوع شخصیت حمایت کننده عمل می کنند. با وجود تمام ایرادات انیمه کلاسیک، من آن را برای زمانی که برای شخصیت‌پردازی همه دختران صرف می‌کند، ترجیح می‌دهم تا یک گروه بازیگر واقعی با اوساگی در قلب آن قرار گیرد. به طور کلی: پادشاهی تاریک و قوس ماه سیاه یک آشفتگی بود. هر دو از همان طرح های شنیع، اشتباهات عجیب و غریب و تغییرات احمقانه رنج می بردند. Infinity ارزش تولید بهتری نسبت به Black Moon داشت اما همچنان از مسیر بد و یافتن هویت خود رنج می برد. ابدی اکثرا خوب بود. کارگردانی بهتر از Infinity بود اما فرمت اقتباسی 1:1 در قالب فیلم کار نمی کرد. انیمیشن خوب بود و رفتن به سراغ طرح هایی که انیمه اصلی را تقلید می کنند حرکت خوبی بود. در کل کریستال مشکلی ندارد. به طرز وحشتناکی شروع می شود و به تدریج بهتر می شود، اما بر خلاف نسخه اصلی هرگز به چیزی قابل توجه یا به یاد ماندنی تبدیل نمی شود. فقط متوسطه نمی توان آن را به عنوان جانشین شایسته انیمه اصلی یا اقتباس وفادار از مانگای اصلی نامید. که این سوال را مطرح می کند که هدف کریستال چیست؟ زیرا تنها چیزی که در طی 10 سال با موفقیت به آن دست یافت، این بود که برای کسانی که (و شاید هنوز هم) از طرفداران نسخه اصلی بودند، ناامید کننده شد. چیزی به ما نداد