Fullmetal Alchemist: The Sacred Star of Milos

مثل یک رویا بود احساس می شود اتفاق افتاده است اما در واقعیت چنین چیزی وجود ندارد همه چیز به نوعی مرتبط و آشنا است یا فقط یک احساس است؟ به عبارت دیگر چه می شود اگر از خواب بیدار شوم و فکر کنم همه اینها فقط یک مزخرف و تغییرات غیرمنطقی از شرایط واقعیت من است و افرادی که می دانم تا حدودی رباتیک هستند و واکنش های مصنوعی نشان می دهند برعکس آنها معمولاً می توانند نگاه می کنم اما احساس می کنم که آنها نمی توانند ببینند اما انیمیشن و زیبایی شناسی جهان خوب است اساساً برای من 5 از 10 است فقط به دلیل آن یک پسوند یک سریال زیبای اصلی و جهان زنده است.

من در این مورد کمی گیج هستم. در کل فیلم جالبی بود، اما نمی‌توانستم فکر نکنم که با کمی بازنویسی، این فیلم می‌توانست کاملاً مستقل باشد و حتی لزوماً در دنیای FMA بازی نمی‌کرد. اد و آل آنجا هستند و کار خودشان را می‌کنند، اما من می‌توانم ببینم که فیلم بدون آن‌ها کمابیش مشابه پخش می‌شود. من نمی گویم که آنها بی فایده بودند، بلکه به نظر می رسید که فیلم با بقیه داستان جدا شده است - نه مانند یک قسمت OVA که در جهان بازی می کند، اما با طرح اصلی قطع شده است، بلکه به نظر می رسد که شخصیت ها کاملاً بیرون آمده اند. از جهان خود و در یک فیلمنامه متفاوت فیلم قرار داده شده است (که در مقیاس کوچکتر اتفاق می افتد). موستانگ، هاوکی، وینری و آرمسترانگ نیز ظاهر می‌شوند، اما کم و بیش فقط به‌عنوان یک فیلم کوتاه - که در برخی نقاط احساس اجباری می‌کردند، اما به داستان کمک کردند تا احساس بیشتری در جهان داشته باشد و در واقع به بقیه فرنچایز متصل شود. فکر می کنم فیلم خوب بود، اما در عین حال واقعاً احساس نمی کردم دارم FMA را تماشا می کنم. خود داستان در برخی قسمت‌ها نیز متزلزل به نظر می‌رسید، مطمئن نیستم که توضیح داده نشده بود یا حفره‌های داستانی واقعی، اما بخش‌هایی مرا گیج کردند و در بخش‌های دیگر می‌توانم قسم بخورم که کیمیاگری قبلاً در این جهان کار نمی‌کرد. همانطور که گفته شد، من هنوز از داستان لذت بردم. یه جورایی 6 1/2 برای من. از جنبه فنی همه چیز، اختلاط برای من جذاب بود. مطمئن نیستم که این مشکل با ارائه‌دهنده استریم من بود یا نه، اما صحنه‌های مبارزه بسیار بلند بود در حالی که دیالوگ تقریباً در نقاطی شنیده نمی‌شد - من مجبور بودم صدا را دوباره تنظیم کنم تا چیزی بشنوم در حالی که همسایه‌هایم را آزار نمی‌دادم. همچنین با توجه به اینکه پس از برادری منتشر شد و بودجه فیلمی داشت، این هنر به طرز شگفت آوری قدیمی به نظر می رسید و در برخی نقاط عجله داشت. شخصیت‌های اصلی گاهی به نظر می‌رسیدند که از انیمه دیگری در اوایل دهه 2000 قرض گرفته شده‌اند. و اد مخصوصاً به من توجه داشت که گاهی اوقات واقعاً شبیه خودش نیست، با تناسب‌ها و رنگ چشم‌هایش (در حالی که واقعاً زیبا به نظر می‌رسد) با حالت معمول مطابقت ندارد - گاهی اوقات بیشتر سبز به نظر می‌رسید تا طلایی، که کمی عجیب است، با توجه به اینکه رنگ چشم او حتی در گفت و گو در برادری توصیف شده است. در مورد Hawkeye هم همین اتفاق افتاد، اما با توجه به اینکه او به معنای واقعی کلمه شخصیت اصلی نیست، قابل بخشش‌تر بود. این به نوعی حس یک فن تخیلی یا تفسیر جدید از فرنچایز را داشت، به جای ورود به تفسیر موجود (که از تاریخ انتشار آن را به عنوان بازی در دوران برادری طبقه بندی می کردم).