Hakuouki: Hekketsuroku

من در آستانه اشک بودم با این یکی نمی توانم دروغ بگویم. وقتی بالاخره به پایانی رسیدم که برای من نزدیک بود، وقتی آنها شروع کردند به بیان آخرین کلمات در حال مرگ شینسنگومی و صحنه ای را از زمانی که همه خوشحال و شکوفا بودند فلش کردند، من لعنتی در آستانه بودم. این یکی قطعاً چیزهایی را در من ایجاد کرد که برای شخص من، فقط تعداد کمی از انیمه ها می توانند این کار را انجام دهند. همه چیز در مورد سریال زیبا بود به جز دختر اصلی. او مرا به شدت عصبانی کرد که دیوانه کننده بود که شخصیت او در ابتدا چقدر بی فایده و متناقض بود و امیدوار بودم که او دختربچه شود، زیرا او تمام هدفش پیدا کردن پدر و همه چیز (در فصل 1) بود. خیلی سریع تغییر کرد من فکر می کردم که او واقعاً از شمشیر کوتاه خود استفاده می کند، اما نه، آن چیز صرفاً تزئینی بود. فکر می‌کردم او می‌رود و در جنگ‌هایی که می‌گفت می‌خواهد در آنجا بجنگد می‌جنگد، اما نه، دختر ایستاده بود و تماشا می‌کرد و می‌لرزید که مردی برای نجاتش آمد (پس از گفتن اینکه می‌خواهد کمک کند). کاراکترهای شینسنگومی در واقع چنین قاتل بودند، من تک تک آنها را دوست داشتم. سپس همه آنها در این فصل متوالی کشته شدند. من برای هارادا و اوکیتا اشک ریختم و بعد فقط مصون شدم. ای کاش یک توسعه رمانتیک تدریجی بین چیزورو و هیجیکاتا وجود داشت زیرا ترک همه چیز برای قسمت آخر فصل دوم کمی عجله به نظر می رسد. ما در سرتاسر نکاتی دریافت کردیم که چیزورو ممکن است احساساتی نسبت به هیجیکاتا داشته باشد اما برعکس نه. در نتیجه من این نمایش را صرفا برای فهرست خیره کننده ikemen توصیه می کنم و به علاوه اگر دوست دارید کمی در مورد تاریخ ژاپن بیاموزید، این یکی واقعا لذت بخش است. اگر تمایلات خشونت آمیزی علیه سرنخ های زن آزاردهنده ضعیف و بی مغز دارید، توصیه نمی شود.

خوب، بنابراین من هرگز در مورد چیزی نظر نمی نویسم، اما برخی از افکار را دارم که باید از سرم بیرون بروم. این می توانست خوب باشد، و در عین حال خیلی بد بود. فصل اول این سریال واقعاً جالب بود و من از این واقعیت قدردانی کردم که داستان واقعاً روابط بین چیزورو و شخصیت‌ها (تا حدی) ایجاد می‌کند و او فقط به عنوان یک علاقه عاشقانه در یک بشقاب سرو نمی‌شود. من به تازگی شش قسمت از عاشقان دیابولیک را تماشا کردم، بنابراین تغییر خوبی بود. اما این فصل خیلی خسته کننده بود. صادقانه بگویم که در بیشتر قسمت‌هایی که من موفق شدم هیچ اتفاقی نیفتاد و فکر می‌کنم اساساً همه آن‌ها از فیلم‌های قسمت‌های قدیمی‌تر به‌عنوان «فلش‌بک» که برای مدت طولانی ادامه داشت، دوباره استفاده کردند. جدای از آن، چند چیز دیگر واقعاً به من رسید. اول از همه، تفاوت سنی بین چیزورو و سباستین میکایلاس دوازده سال است که در فصل اول شانزده سال است. برادر من در مسیح. برای من مهم نیست که "از نظر تاریخی دقیق است" یا "در بازی ها دقیق است" یا چیز دیگری. این تخیلی است. چرا او باید اینقدر جوان باشد؟ من به معنای واقعی کلمه از روی علاقه این موضوع را در ویکی جستجو کردم و فقط به نوعی گفتم "شوخی می کنی؟" چرا؟ دوم اینکه لعنتی چیزهای خون آشام بعد از چند قسمت اول این فصل کجا رفتند؟ در فصل اول مقداری عصبانیت واقعی وجود داشت و ناگهان همه چیز از بین رفت؟ مطمئن نیستم که در چند قسمت اخیر دوباره ظاهر شود یا نه، اما خیلی طول کشید بدون اینکه از خشم برای چیزی استفاده شود یا حتی ذکر شود. سوم، چرا چیزورو اینقدر بی فایده است؟ او هیچ شخصیتی ندارد و علیرغم اینکه او یک شیطان واقعی است، هیچ تلاشی برای استفاده از قدرت خود نمی کند و به معنای واقعی کلمه هیچ نقطه داستانی در این مورد وجود ندارد. پس از مرگ برادر دوقلوی او (که btw، هدف واقعی آن خط داستانی چه بود، زیرا فقط با NO PURPOSE SERVED تمام می شود؟) به معنای واقعی کلمه دیگر هیچ اشاره ای به شیطان بودن او نمی شود. همچنین این تنها نقطه ای است که او واقعاً تلاش می کند تا در کل نمایش به کسی حمله کند (تا جایی که من متوجه شدم) که بسیار خسته کننده است. چرا او یک جنگجوی دیوانه با قدرت های فوق العاده قوی یا چیزی نیست. در نهایت، چیزی که این را برای من کشت این بود که به معنای واقعی کلمه همه می میرند. همه به جز چیزورو و مو مشکی هر چه او نامیده می شود می میرد. کار به جایی رسید که به جز آنها، فقط دو نفر از بازیگران اصلی باقی مانده بودند و بنابراین من به ویکی رفتم و مطمئناً هر دو می میرند. آیا نیازی به این وجود داشت که اینقدر افسرده کننده باشد؟ من می فهمم که جنگ یا هر چیز دیگری است، همانطور که می فهمم. اما آیا واقعاً مجبور بودیم همه را به معنای واقعی کلمه بکشیم، مخصوصاً وقتی که شخصیت‌های جانبی اساساً نمایش را با هم برگزار می‌کردند. بدون آنها داستان واقعاً شروع به فروپاشی می کند. هیچ شیمی بین هیچ یک از شخصیت های باقی مانده وجود ندارد، آنها مانند روبات ها با یکدیگر صحبت می کنند. احساس می‌کردم دارم همان مکالمه را بارها و بارها تماشا می‌کنم. من به معنای واقعی کلمه نتوانستم همه چیز را تمام کنم زیرا خیلی حوصله ام سر رفته بود. انبوهی از چیزها وجود دارد که می توانم فهرست کنم، اما آنها فقط موارد اصلی هستند. نمی دانم بازی ها چگونه هستند، اما خواهش می کنم خدا وقت خود را در این مورد تلف نکن. من هرگز این ساعت ها را بر نمی گردم.