Space☆Dandy 2nd Season

آن مرد خاکستری نمی داند در مورد چه چیزی صحبت می کند! من فکر نمی کنم او حتی همان انیمه ای را که من دیدم تماشا کرده باشد. فصل 2 بیشتر شبیه همین است، بله، اما این یک چیز خوب است، فصل 1 یک شاهکار محض بود که فصل 2 آن را دنبال می کند. انتقادی که این شخصیت ها کم عمق هستند یا طراحی صدا بد است را هم نادیده میگیرم ؟؟ Space dandy یک نمایش اپیزودیک است که ذاتاً به آن آزادی یک قسمت دلخراش و عمیق یک هفته و یک ماجراجویی مسخره را می دهد. 10/10، برای همه چیزهایی دارد. مگر اینکه شما یک احمق مانند Greyrealm باشید

(این مروری بر فصل یک و دو به طور کلی خواهد بود.) اگر من مجبور شدم بگویم یک انیمیشن دست کم گرفته شده که تماشا کرده ام باید Space Dandy باشد. Space Dandy ادغام بسیاری از چیزها است و تقریباً همه آنها را کاملاً از بین می برد. تماشای آن واقعاً لذت بخش است و هر اپیزود من را در انتظار این است که آنها به چه کارهای عجیب و غریبی دست بزنند. برخی از اپیزودها با برخی از قسمت‌های بهتر سازگاری ندارند، اما من از دوست نداشتن آنها دور نشدم. این یک انیمه واقعی برای تماشا بود و یک انیمه آسان برای توصیه است.

نمایش‌ها معمولاً چیزی هستند که توسط تعداد زیادی از مردم در طی چند ماه، احتمالاً سال‌ها برنامه‌ریزی می‌شوند و Space Dandy اینطور نیست. Space Dandy واقعاً در هسته خود سرگرم کننده احمقانه است. نمایش شروعی نامتعارف داشت: گروهی از انیماتورها که برای مستی به یک بار می‌روند، جایی نیست که نمایش‌ها معمولاً شروع می‌شوند، اما این یکی شروع شد. مردم برای مدتی ایده‌های احمقانه را دور می‌زدند تا اینکه کسی شروع به نوشتن آن‌ها روی یک دستمال کاغذی کرد. آنها شروع به پرتاب ایده های زیادی به اطراف کردند و در نهایت، این گروه دیوانه از شخصیت ها انتخاب شدند که شامل یک انسان منحرف عجیب و غریب به نام دندی به عنوان شخصیت اصلی، یک گربه بیگانه سخنگو درونگرا به نام میو، و یک ربات خلاء است که برای زمان خود بسیار قدیمی است. به نام QT. در نمایش، ایده های احمقانه زیادی وجود دارد که برای خلق چیزی زیبا گرد هم می آیند. این نمایش از آثار هنری، طراحی صدا، موسیقی متن، کارگردانی، طرح داستان و صداپیشگی تمام و کمال استفاده می کند. Space Dandy همه چیز را زیبا جلوه می‌دهد، این اثر هنری توسط گروه کوچک‌تری از مردم انجام می‌شود که این کار را بیشتر به عنوان یک پروژه شور و شوق جمع‌آوری کرده‌اند تا یک نمایش واقعی، به همین دلیل است که خیلی خوب ظاهر شد. این گروه به صورت جداگانه تعدادی از با استعدادترین انیماتورها را داشت اما آنها گرد هم آمدند تا این نمایش را به خوبی یا حتی بهتر از بسیاری از فیلم های انیمیشن نشان دهند. زیبایی احتمالاً ناشی از اشتیاقی است که این افراد توانسته‌اند در این کار داشته باشند. آنها آزادی زیادی در هنر خود داشتند و این در پروژه نهایی خود را نشان می دهد. برخی از قسمت‌ها دارای مناظر شهری با جزئیات فوق‌العاده، کهکشان‌های زیبا، و غذاهای خوشمزه هستند، در حالی که برخی از قسمت‌ها برخی از بهترین اکشن‌هایی را دارند که تا به حال در یک نمایش دیده‌ام. انیماتورها که اجازه دارند قسمت های خود را بسازند، استعداد فوق العاده ای به آنها می بخشد. هنگام تماشا می توانید متوجه شوید که این هنرمندان به این موضوع اهمیت می دادند و از ساخت این نمایش لذت می بردند. این گروه از هنرمندان در چند نمایش با هم کار کرده‌اند، اما این اولین نمایش آنها بود و آغازگر چند کار حرفه‌ای آنها بود. برخی از پروژه های دیگری که روی آنها کار کرده اند نیز این علاقه را نشان می دهد، این گروه می تواند سرگرم کننده تری از انیمیشن باشد و این نشان می دهد. فریم‌های میانی Space Dandy همیشه باعث می‌شود حرکت بسیار تمیز باشد، و کهکشان‌ها و جهان‌های پر جنب و جوشی که ساخته‌اند، نفس شما را بند می‌آورند، حتی اگر فقط برای 1 یا 2 ثانیه از این نمایش استفاده شده‌اند، هنوز تلاش زیادی در درون شما وجود دارد. این هنر باورنکردنی است و باید آن را ببینید تا باور کنید. این نمایش در سطح آن چندان عمیق نیست، این سه شخصیت اصلی همیشه بیرون می‌روند و کارهای دیوانه‌کننده‌ای انجام می‌دهند و بقیه قسمت را صرف رهایی از مخمصه می‌کنند. داستان دارای سبکی است که توسط Shinichirō Watanabe ارائه شده است که باعث می شود هر قسمت به نظر نمی رسد به خودش متصل باشد. برخی از قسمت‌ها داستان‌های خنده‌داری درباره رفتن آن‌ها به Boobies (نسخه Hooters) و برخی از قسمت‌ها داستان‌های دلخراشی درباره پایان یک زندگی هستند. یکی از اپیزودهای مورد علاقه من از سریال بر روی شخصیت اصلی است که به دنیای دیگری می رود که در آن موجودات عجیب و غریبی وجود دارند که به دندی می گویند که او مرده است و در این دنیای مرگ او گم شده است و او به سمت تولد دوباره اش به زندگی هدایت می شود که او فراموش می کند. هر چیزی که اتفاق افتاد این اپیزود درون‌نگر عمیق تنها مورد مشابه آن نیست، و این چیزی است که در داستان بسیار عالی است. اینکه بتوانیم این ارتباط را با شخصیت‌های اصلی و همچنین بسیاری از شخصیت‌های جانبی که در هر قسمت با آن‌ها مواجه می‌شویم، ایجاد کنیم، کاری است که توسط کارگردان به خوبی انجام می‌شود. واتانابه می‌تواند این شخصیت‌ها را فوق‌العاده دوست‌داشتنی کند و در عین حال رئالیسم را در قالب‌های خودخواهی و روابط گذشته دندی با مردم به آن‌ها بیاورد. زوایایی که او استفاده می کند و نحوه تعامل همه شخصیت ها باعث می شود همه چیز کاملا واقعی باشد. شخصیت‌ها از نزدیک احساس می‌کنند که این شخصیت‌ها افرادی هستند که من می‌شناسم و این گروه نیز هنگام تماشای این فیلم، من را در درون خود قرار می‌دهند. کمدی هم خنده‌دار است، خیلی وقت‌ها شوخی‌های هولناکی است که دارد، اما می‌تواند انواع مختلفی هم داشته باشد. حتی اگر این یک نوع نمایش با صدای بلند خنده دار نیست، اما باعث می شود که در طول ساخت اپیزودها بدون هیچ کدام از اینها بهتر لبخند بزنید. صدا در این نمایش به طور کلی شگفت انگیز است. زیبایی در بسیاری از صحنه ها ناشی از زیبایی موسیقی متن و صداهای رضایت بخشی است که هنگام تعامل اشیاء در این جهان ایجاد می کند. اینکه بتوانید یک قسمت کامل را حول یک مجموعه هسته ای مانند 4 نت بچرخانید باورنکردنی است و انجام آن به خوبی حتی بیشتر از آن است. این قسمت فقط دندی در حال نواختن گیتار است و او رقیبی را پیدا می کند که اساساً با همان سبک خودش است. آن‌ها مدتی زمان می‌برند تا این شخصیت را به‌عنوان کسی که می‌تواند حتی بدون اینکه رقیب دندی باشد، بایستد، اما در گروهی که Dandy در تلاش برای ساختن آن است نیز نقش بسزایی دارد. آنها تصمیم می گیرند با هم در یک استودیو تشکیل شوند و سعی کنند آهنگی بسازند. آنها در نهایت با 4 نت اصلی در حال نواختن با برخی درام ها و این تمام چیزی است که در طول این جلسه می نوازند و باعث می شود در یک کنسرت بنوازند و 4 آکورد را با یک آهنگ بسیار خوب که در قسمت پخش می شود به پایان برسانند. برخی از صحنه های احساسی تنها به دلیل موسیقی بسیار ضربه می خورند. این موسیقی نمایش را به چنین احساس اثیری هدایت می کند و به شما امکان می دهد از آنچه در حال وقوع است قدردانی کنید. کاری که همه این هنرمندان برای چنین نمایش کوچکی انجام داده اند بسیار چشمگیر است. بیشتر نمایش‌ها چندان به موسیقی متکی نیستند، اما این موضوع تأثیر زیادی بر آن می‌گذارد و واتانابه می‌تواند از هنرمندانش برای ساختن صحنه‌ای زیبا با موسیقی و هنر صرف استفاده کند. وقتی این شخصیت ها صیقل داده می شوند، توانایی او برای قرار دادن آنها در چنین سناریوهای جالبی حتی بدون هیچ دیالوگ شگفت انگیز است. Space Dandy نمایشی است که گاهی از خنده یا زیبایی نفس شما را بند می آورد. این نمایش شما را به سفرهای باورنکردنی اصلی در سراسر کهکشان می برد که شامل جنبه های مختلف فضا می شود که به سختی می توان همه چیز را به خاطر آورد. اصالتی که این نمایش دارد، برداشت تازه ای از فضا است و بر خلاف هر چیز دیگری است که تا به حال دیده ام. نمایش ممکن است در برخی مواقع کمی بیش از حد بداخلاق باشد، اما شخصیت های بدون هیچ نقصی به خودی خود نقص هستند. با احساس واقعی این نمایش برای شخصیت ها، هنر خارق العاده، داستان عجیب و غریب، موسیقی متن دنیای ماورایی، و کارگردانی باورنکردنی، به سرعت به یکی از نمایش های مورد علاقه من تبدیل شد. Space Dandy نمایشی است که نمی توان آن را در یک کلمه توصیف کرد، نمایشی است که فراتر از مرزهای تخیل امتداد می یابد و در دنیایی مملو از سبک های نامتعارف و احساسات نابخشودنی امتداد می یابد. این بررسی برای هر دو فصل است نه فقط برای فصل دوم.