Yesterday wo Utatte

این شخص دیگری است که اولین نقد خود را در این سایت می نویسد تا به دیگران هشدار دهد که وقت خود را با این عنوان تلف نکنند. من مقدمات این نمایش را خواندم و بلافاصله فکر کردم ارزش فیلمبرداری را دارد، به ویژه از آنجایی که همیشه از تولیداتی که از افراد عادی به عنوان شخصیت‌هایی استفاده می‌کنند که می‌توانند داستانی جذاب را روایت کنند، قدردانی کرده‌ام. قسمت های اول در واقع باعث شد فکر کنم که این سریال تا زمانی که به قسمت میانی فصل برسیم واقعاً شایستگی هایی داشت. دو شخصیت معرفی شده اند اما کاملاً بی ربط به بقیه داستان هستند و هیچ واکنش دیگری به بازیگران اصلی ارائه نمی دهند، حتی اگر اساساً دو قسمت روی این شخصیت های جدید متمرکز شده است. حتی اگر لازم نیست که شخصیت‌های فرعی تاثیر زیادی داشته باشند، دلیل اصلی اینکه چرا این چنین به نظر می‌رسد اتلاف وقت روی صفحه نمایش است، از این واقعیت ناشی می‌شود که هم نقش اول مرد و هم زن آنقدر فاقد شخصیت هستند که هر کسی که عقل سلیم داشته باشد این کار را انجام می‌دهد. فکر کنید که این قسمت ها می توانستند برای پرورش این دو NPC استفاده شوند. شگفت‌انگیز است که اگرچه آنها هیچ کار بدی انجام نداده‌اند، اما همدلی با آنها یا علاقه واقعی به مشکلات به اصطلاح آنها واقعاً دشوار است. می توانم بگویم بدترین قسمت این عنوان در دو قسمت آخر آن قرار دارد. ما می‌بینیم که نقش اول مرد در واقع همه چیز را حل می‌کند و متوجه می‌شود که علاقه‌اش به دبیرستان دقیقاً همین بود، علاقه‌ای که اساساً از خواسته‌های نوجوانی و ناامیدی‌های او در بزرگسالی تغذیه می‌شد. او انتخاب درستی می کند و تصمیم می گیرد با او رابطه خوبی برقرار کند. با کمال تعجب، او همچنین تصمیم می گیرد که به عنوان یک بزرگسال بازیگری را شروع کند و متقابلاً این تصمیم را متقابلاً انجام می دهد، این دو بزرگسال در اواسط دهه 20 زندگی خود، پس از 10 اپیزود از رفتار نوجوانان با وجود دو نوجوان واقعی که نیاز به پاسخ و راهنمایی از آنها دارند. اگر «دیروز» در این قسمت تمام می‌شد، شایسته بود. اما متأسفانه اینطور نبود، به دلایلی آنها فکر می کردند که نقش اصلی مرد سزاوار یک پایان خوش است، بدون در نظر گرفتن این که این به معنای کنار گذاشتن تمام پیشرفت شخصیت ها است. قربانی اصلی در نهایت دختر نوجوانی است که در واقع تنها شخصیتی بود که ممکن بود به او اهمیت دهد، زیرا شیفتگی او کمی بیشتر از این به نظر می رسید و به طور عینی، از نظر خانوادگی در موقعیت بسیار آسیب پذیرتری نسبت به شخصیت های دیگر قرار داشت. بقیه شخصیت ها برای نتیجه گیری، من فقط می خواهم به این نکته اشاره کنم که شما باید هر نقد دیگری را که این عنوان را با Kuzu no Honkai (آرزوی اسکام) مقایسه می کند، نادیده بگیرید. KnH ممکن است کامل نباشد و ایرادات خاص خود را داشته باشد، اما مقایسه آن با این عنوان تنها می تواند به عنوان یک توهین ناشی از کمبود شدید مهارت های قدردانی مناسب تلقی شود.

-موقعیت منحصربه‌فرد مربوط به عشق به عنوان یک بزرگسال جوان هنوز هم موفق می‌شود در یک بازی عجیب و غریب بیفتد و پایانی فوق‌العاده شتابزده دارد. من فکر می کنم مشکل اصلی که نمایش از آن رنج می برد سرعت بود. اگر این سریال بیشتر از 12 قسمت بود بهتر بود. دو قسمت آخر خیلی عجله دارد. چقدر سریع (یعنی در عرض چند ثانیه) هارو ریکو را بخشید غیر واقعی بود و رشد [حداقلی] هارو را در طول نمایش نفی کرد - نشان داده شد که او یک ستون فقرات دارد و تا حدودی متخاصم است، بنابراین واقعاً منطقی نبود که فوراً ببخشد. به او. همچنین درک ریکو که در تمام این مدت نسبت به هارو احساس داشت، بسیار عجولانه و غافلگیرکننده بود. برای هر دو مورد فوق الذکر، اختصاص زمان بیشتر (قسمت های بیشتر) برای حل این درگیری های داخلی ضروری بود. اگر ریکو به دوستش یا صاحب بار شیر در مورد وضعیت و گناهش در مورد نحوه رفتارش با هارو اعتماد کند چه؟ چه می شود اگر بعد از اینکه در ابتدا به هارو آمد، ریکو از عصبانیت سرنگون می شد، اما بعد از مدتی دوری فکر می کرد که ریکو می تواند افکارش را به هم متصل کند (و لعنتی عذرخواهی کند) و هارو موافقت می کند که همه چیز را آهسته پیش ببرد. این نمایش در واقع برخی از جنبه های قرار ملاقات را در بزرگسالی به خوبی به تصویر می کشد. به عنوان مثال، آهسته کردن کارها در ابتدا (توصیه می شود)، دست و پنجه نرم کردن با مقایسه عاشقانه های گذشته با زمان حال، مقابله با برنامه های کاری متناقض، تماشای ازدواج افراد اطرافتان و غیره. تا حدودی فکر می‌کردم که تصویری که چگونه ریکو و شیناکو بی‌معنا است به خوبی انجام شده است. آنها باید دو لعنتی بی دست و پاترین MC هایی باشند که در این مدت دیده ام. نکاتی در داستان وجود داشت که من سر لپ‌تاپم فریاد می‌زدم، زیرا هر دوی این افراد چقدر درگیر تعاملات اجتماعی اولیه بودند. همچنین نمی‌دانم این را کجا بگذارم، اما اگر من جای ریکو بودم، وقتی که در قسمت آخر با او و شیناکو روبرو شد، رو به اشتباه می‌رفتم (یا حداقل به جای سکوت کاری انجام می‌دادم). اگر مجبور نباشید در مورد بازی های عجیب و غریب در سریال صحبت کنید، این یک نقد انیمه نیست. در بیرون از دروازه، من برای این نمایش لوازمی خواهم داد که حول محور یک عاشقانه متمرکز شده باشد و طرفدارانی نداشته باشد، حداقل به معنای گرافیکی سنتی... اما چرا رو باید در دبیرستان می بود؟ خردسال بودن او چه چیزی به طرح اضافه کرد؟ به عنوان مثال، اگر او در دانشگاه بود، کل وضعیت "من فقط تو را به عنوان یک برادر می بینم" هنوز کار می کرد. خوشحالم که سریال پس از جدایی آنها در قسمت آخر، شیناکو را دنبال نکرد، اما عجیب است که گفته می شود شیناکو و رو در نهایت یک چیز خواهند بود. نظافت است؟ شاید، اما صرف نظر از این که موقعیت‌های پدوفیلیک مربوط به خردسالان اغلب در این شکل هنری رمانتیک‌سازی می‌شوند، هنوز هم خشن و غم انگیز است. من همچنین فکر می‌کردم که اختلاف سنی بین هارو و ریکو در ابتدا کمی برایم مهم بود، اما زمان در نمایش می‌گذرد و این نکته را در اوایل نشان می‌دهد که او بالغ است. بحث آراستگی در این شرایط آنقدر قوی نیست (اگر اصلا وجود داشته باشد)، اما هنوز کمی عجیب است.

بسیاری از بینندگان در اینجا ناامید شده‌اند، اما من فکر می‌کنم داستان چیزهای بیشتری از آنچه به چشم می‌آید وجود دارد و شاید مشکل جمعیت‌شناختی مخاطب باشد (به‌رغم ظاهر، سعی نمی‌کند از او حمایت کند). اسپویلر از پاراگراف بعدی. این داستان زنی است که در جوانی بر اثر اتفاقی آسیب دیده است. کسی که دوستش داشت درگذشت و در یک حرکت کلیشه‌ای ژاپنی، رواقیانه عمل کرد و ادامه داد. جز اینکه او این کار را نکرد. اکنون به عنوان یک بزرگسال، او به شدت به درمان نیاز دارد زیرا عشق او به سمی تبدیل شده است که تمام روابط عاشقانه او را می کشد. او احساس می کند با کسی که مرده ازدواج کرده است - یا حداقل متعهد است. کسی که هرگز او را ناامید نمی‌کند و هرگز پیر نمی‌شود یا رابطه‌ای با هم برقرار نمی‌کند یا کاری انجام نمی‌دهد که با مرگ او را بیشتر از آنچه قبلاً داشته آزار دهد. او فکر می کند حالش خوب است، اما واقعا اینطور نیست. این پیشینه شیناکو است. وقتی متوجه شدید که او زیر نما چقدر شکسته است، بسیاری از سریال ها، از جمله پایان، منطقی می شوند. شخصیت اصلی، ریکو، فکر می‌کند که احساس سیناکو را درک می‌کند، اما این خیلی بدتر از آن چیزی است که او می‌داند تا زمانی که موفق شود به اندازه کافی به او نزدیک شود تا با او قرار بگذارد. او می خواهد او را بخواهد. او از طریق حرکات می گذرد. اما او نمی تواند به هیچ وجه صمیمی باشد وقتی که به لحظه تصمیم می رسد. وقتی آنها شروع به قرار ملاقات کنند، واقعاً همه چیز تمام می شود. سیناکو دیگر نمی تواند وانمود کند که "آهسته می رود" و آنها به زودی باید اعتراف کنند که او در واقع اصلاً حرکت نمی کند و "رابطه" تظاهر است که کار نمی کند و هرگز قرار نیست. این دلیل پایان ظاهرا ناگهانی است. اما این فقط ناگهانی است به این صورت که رانندگی به سمت صخره برای یک ساعت ناگهانی است که بالاخره از آنجا عبور می کنید - با هم بودن چیزی است که به آنها می گوید که نمی توانند با هم باشند. با نگاهی به گذشته، این به طرز دردناکی آشکار است، اما این نوشته ما را به همان اندازه گیج نگه می‌دارد که سیناکو و ریکو در مورد آنچه قرار است اتفاق بیفتد. به همین ترتیب، شخصیت‌های دیگر، به‌ویژه هارو که عاشق ریکو شده است، با تمایل ظاهری سیناکو به عادی بودن و داشتن یک زندگی عادی با ریکو به اشتباه هدایت می‌شوند. هنگامی که بحران سرانجام فرا می رسد، آنها به همان اندازه که تماشاگران از تغییر ناگهانی گیج می شوند، گیج می شوند، حتی در حالی که دو شخصیت اصلی به سادگی از رسیدن به درک چیزی که باعث درد آنها شده بود، راحت می شوند. بنابراین، بله، پایان ناگهانی است، اما در زمینه کار می کند. در کل، داستان خوبی است که شاید این وسط کمی تکراری باشد و چه کسی هارو را دوست ندارد؟ صحبت از کیست: عشق است یا شیفتگی؟ ما نمی دانیم اما ارزش امتحان کردن را دارد. او آزاد است که تلاش کند و شکست بخورد یا موفق شود در حالی که سیناکو محکوم به تنهایی است تا زمانی که به دنبال کمکی باشد که آشکارا به دنبال آن نیست. بنابراین این یک پایان شاد/تراژیک ترکیبی است. 7/10 یک داستان خوب خوب با اعماق نیمه پنهان.